شعری از دکتر منصور رستگار فسایی
سالی دگر , چو همیشه
سالی گذشت ومن چو همیشه.
بودم اسیر تن , چو همیشه
کالای عمر بازبه یغما برد
این سا ل راهزن ,چو همیشه
هستی کتاب مکتب من بود
بهر ورق زدن ,چو همیشه
سالی که رفت,باز نیاسود.
جان از فدا شدن, چوهمیشه
یا خواندم و نوشتم و گفتم.
درباره ی وطن ,چو همیشه
فردوسی بزرگ نشد دور.
یک دم زدن زمن , چو همیشه
ازبام تا به شام, بُدم سرمست
از نامه ی کهن ,چو همیشه
حافظ رفیق وهمدم من بود.
با یک جهان سخن ,چو همیشه
شیراز بودبا من و من با او.
چون بوى و نسترن,چو همیشه
بی سعدیم قرار نمی امد
در سبزه و چمن چو همیشه
در خاطرم چه زمزمه ها بود
از خاک هفت تن ,چو همیشه
امسال نیز گر که بمانم.
گویم به خویشتن , چو همیشه:
بشتاب هان که وقت نداری.
از بهر زیستن ,چو همیشه
شیرین عمر ,باک ندارد.
از مرگ کوهکن چو همیشه
گرسایه ی همای بود با من.
شادم در انجمن چو همیشه
ششم بهمن 1391